De kracht van 'Ik kan het niet'.
Vaak als we feedback krijgen op ons gedrag of op ons Zijn, gaan we nóg harder ons best doen om te voldoen aan de verwachtingen van een ander om de verbinding maar te kunnen behouden. (Of we gaan er tegen ageren, maar die beweging licht ik nu even niet toe).
Op het moment dat we beloftes doen tot verbetering van gedrag of zelf, bestaat er een grote kans dat we onszelf verloochenen. Wellicht lukt het één of twee keer om wel te voldoen aan de verwachtingen van de ander, maar daarna gaat het toch weer 'mis'. Er ontstaat kramp in jou en in de verbinding.
Je raakt ook de ander in pijn/verdriet/boosheid/moedeloosheid, want er was een belofte voor ander gedrag, een andere jij. Daar bouwt deze persoon op. Verwachtingen die, schrik niet, jij zelf hebt gecreëerd.
Maar wow, toegeven dat we niet perfect kunnen zijn en ook niet kunnen worden... Voor velen een bewust of onbewust streven waarvan de consequenties niet te voorspellen en te overzien zijn als we dat los zouden laten.
Er is moed voor nodig om aan te geven dat je iets niet kunt. Toegeven dat je met de beste wil van de wereld tot bepaalde zaken niet in staat bent. En dat je, als je dat toegeeft, je in het 'ergste geval' misschien wel afscheid hebt te nemen van deze persoon.
Maar in dit toegeven zit ook de verlossing. Een zucht van verlichting. Wat valt er een last van je schouders als je gewoon kan zeggen: 'Sorry, ik zou wel willen, maar ik kan dat niet voor je zijn/ betekenen. Ik ben zo en ik doe dit. Dit kan ik je wel bieden.' Toegeven dan je mens bent met plussen en minnen en je helaas in dit stuk niet kan geven wat de ander nodig heeft, wat een verademing!
Op dat moment is echt contact in een volwaardige verbinding weer mogelijk. De ander kan accepteren wie jij bent en eventueel rouwen om wie/wat die persoon hoopte dat je zou zijn. Er kan eerlijk en vanuit volwassen delen gekeken worden of er in de verbinding geboden kan worden wat er aan behoeftes leeft. En zo niet, kan er met volledig respect voor ieders zijn en kunnen afscheid genomen worden.
Toegeven dat je iets niet kan of kan zijn is helend. Voor de ander. Voor de verbinding. En vooral voor jezelf.
Liefs,
Marije.
